Fairytale και άλλες ξένες επιτυχίες

      Με μαύρη διάθεση οδηγούσε το μαύρο του αυτοκίνητο. Σχεδόν άσπρο, βέβαια, εδώ και μέρες, από τη σκόνη της ερήμου που είχε κάνει πάλι τη βόλτα της στα μέρη του.

 Πανάθεμά σε, Χρηστάκη, εσένα και τα δίκτυά σου, σκεφτόταν καθώς άλλαζε ταχύτητα.

     Σήμερα, ούτε η μουσική δεν μπορούσε να ελαφρύνει τη διάθεσή του. Άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και ψαχούλεψε τη θήκη με τα σι-ντι. Πλατύραχος, Πετσάλης: τα καινούρια του λάφυρα. Κατευθείαν από τον ιστό. Και άλλα πολλά. Μπαχ, Σοπέν, Σοστακόβιτς, αλλά και Φίλιπ Γκλας. Και Ντύλαν. Την έψαχνε τη μουσική από μικρός. Και αυτή του φανερωνόταν.

     Με τα δάκτυλά του έσπρωξε το σι-ντι απαλά, σχεδόν στοργικά, στη σχισμή του στερεοφωνικού. Η βροχερή μουσική του Νίκου Πλατύραχου πλημμύρισε το σαλόνι του αυτοκινήτου. Ταιριαστή με την κατήφεια της ημέρας και τον συννεφιασμένο, σχεδόν φθινοπωρινό καιρό. Όμως ήταν άνοιξη. Εδώ και μία εβδομάδα είχε αλλάξει τον ήχο του κινητού του. Να ταιριάζει με την εποχή.
     Το κινητό άρχισε να καλεί.  Η Άνοιξη του Βιβάλντι εισέβαλε απότομα, δίνοντάς του με δικαιολογημένη αλαζονεία το παράγγελμα να χαμηλώσει την άλλη μουσική.

    «Ναι;»

    «……..»

     «Ωραία, λοιπόν. Μάλλον καλά φαίνονται τα πράγματα….», απάντησε αναστενάζοντας με ανακούφιση. Δεν ήταν τα πάντα, μα οπωσδήποτε ήταν κάτι. Μια αισιόδοξη διάθεση τον κυρίευσε.

    Το φανάρι έγινε κόκκινο. Και ήταν αυτό που αργούσε πολύ. Πάλι θα καθυστερούσε στο γραφείο. Σκέφτηκε ότι δεν τον ένοιαζε και πολύ. Είδε από μακριά τον νεαρό να πλησιάζει. Μάλλον Πακιστανός, καμιά εικοσαριά χρονών. Κρατούσε έναν υαλοκαθαριστήρα και ένα μπουκαλάκι με νερό που άφριζε. Μόλις έφτασε κοντά στο τζάμι του, σήκωσε παρακλητικά τον υαλοκαθαριστήρα. Εκείνος δεν έγνεψε ούτε αρνητικά ούτε καταφατικά. Ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Για πρώτη φορά όμως ήταν χαρούμενος. Δεν σκέφτηκε ούτε να σηκώσει τα τζάμια, όπως έκανε συνήθως, ούτε να προχωρήσει σιγά-σιγά το αυτοκίνητο. Ο Πακιστανός το πήρε ως κατάφαση και άρχισε να καθαρίζει το παρμπρίζ. Νερό, σαπουνάδα, θολούρα και στο τέλος ο Πακιστανός να τον κοιτάζει μέσα από το διάφανο κρύσταλλο του παρμπρίζ. Ένα κατάλευκο χαμόγελο ήταν χαραγμένο απ' άκρη σ' άκρη στο μελαψό πρόσωπό του.

    Λευκό χαμόγελο σε μαύρο φόντο, θυμήθηκε ένα βιβλίο που είχε διαβάσει παλιότερα.

    Ψαχούλεψε τις τσέπες του. Ήξερε από πριν ότι δεν θα έβρισκε τίποτα. Δεν άφηνε ποτέ κέρματα χύμα. Γενικά, δεν άφηνε τίποτα χύμα στη ζωή του. Όλα τα προγραμμάτιζε και τα τακτοποιούσε. Σκέφτηκε να βγει και να πάρει από το πορτ-μπαγκάζ την τσάντα με το πορτοφόλι του. Μπορεί όμως να άνοιγε το φανάρι.

   Να πάρει. Κάτι πρέπει να του δώσω, σκέφτηκε.

   Πήρε τη θήκη με τα σι-ντι στα χέρια του.

   Να του χαρίσω ένα σι-ντι.

   Όμως ποιο; Θα άκουγε ο Πακιστανός τις Καντάτες του Μπαχ ή τα Νυχτερινά του Σοπέν; Χλωμό, που θα’λεγε κι η κόρη του. Νάτο. Το βρήκε. Ένα σι-ντι με ξένες επιτυχίες. Πρώτο το Παραμύθι με τον νεαρό Νορβηγό βιολιστή που κέρδισε στη Γιουροβίζιον. Το αγαπημένο τραγούδι της κόρης του. Έβαλε το σι-ντι σε μια ζελατίνα και το έδωσε στον Πακιστανό.

   «Ελληνικά;» ρώτησε ο νεαρός.

   «Όχι. Ξένα. Επιτυχίες».

    Ο Πακιστανός έβαλε το μπουκάλι παραμάσχαλα και ακούμπησε την ελεύθερη παλάμη του στο μέρος της καρδιάς. Το λευκό χαμόγελο κολλημένο στα σκούρα καστανά χείλη.

    Μα πώς στο καλό έχουν τέτοια κατάλευκα δόντια χωρίς καμιά ιδιαίτερη φροντίδα; σκέφτηκε και χαμογέλασε ασυναίσθητα.

    Το φανάρι άναψε πράσινο. Κορναρίσματα ακούστηκαν. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε. Η μουσική του Πλατύραχου άρχισε να ξεμακραίνει. Ο Πακιστανός τίναξε τον υαλοκαθαριστήρα και έβαλε στην τσέπη του πουκαμίσου του το σι-ντι.