Οι δώδεκα λίρες

     

       Όταν με κοροϊδεύουν γίνομαι Τούρκος. Και μάλιστα όταν αυτό γίνεται μπροστά σε άλλους. Και κατάμουτρα. Ακούς εκεί να πει ότι δεν είχε άλλη λίρα! Ήταν, λέει, μόνο δώδεκα κι εγώ ήμουν ο δέκατος τρίτος. Μα πώς κάνεις την αρίθμηση, κυρία μου; Αλφαβητικά, έπρεπε να είμαι πρώτος. Με λένε Αργύρη. Με σειρά ηλικίας πάλι πρώτος, αφού είμαι ο μεγαλύτερος από όλα τα εγγόνια. Πώς στο καλό βγήκα δέκατος τρίτος; Όχι, κλήρωση-που θα ήταν το πιο δίκαιο-δεν έκανε, μου το είπε.

     Και από την άλλη, ποιο από τα εγγόνια της την έχει όπως εγώ; Τι θέλει η γιαγιά; Βόλτα για παγωτό; Να ο Αργύρης με το Κόρσα από κάτω, έτοιμος. Φάρμακα στο βιβλιάριο; Τρέχα, Αργύρη, στήσου στην ουρά του ΙΚΑ. Χάλασε η τηλεόραση της γιαγιάς; Ψάχνει ο Αργύρης για μάστορα. Ούτε κόκκινη γραμμή βοήθειας να ήμουν.

      Δηλαδή τι παραπάνω έχουν οι άλλοι; Οι δίδυμες ούτε πατάνε στο σπίτι της. Δεν έχουν χρόνο από τα διαβάσματα, λένε. Είναι που η γιαγιά δεν κάνει μπαρότσαρκες (μόνο αυτό δεν μου έχει ζητήσει ακόμα). Γιατί αν έκανε, όλο και κάπου θα τις τράκαρε. Μα στο Bios, μα στο Loft. Ο Γιάννης και η Στέλλα; Σπουδάζουν έξω. Μα και στις γιορτές που έρχονται, ούτε που τους βλέπει. Εδώ δεν βλέπει ούτε τους γονείς τους. Να μη μιλήσω για τη Μαρίνα και τη Βίκυ. Πού να τους αφήσει χρόνο το γκομενιλίκι να κοιτάξουν και κανένα συγγενή! Και οι υπόλοιποι μία από τα ίδια…

      Ο Αργύρης όμως πάντα εκεί. Και στις εκλογές κάθε φορά να την πάω να ψηφίσει, μη χαθεί η ψήφος της. Λες και θα βγει ποτέ το ΚΚΕ… «Για τον παππού σου που έκανε στη Μακρόνησο πάω, παιδί μου». Ναι, αλλά εγώ την πληρώνω την εξορία, βρε γιαγιά, που με εξορίζεις κάθε φορά από την παρέα. Όλοι μαζεύονται στην πλατεία με φραπεδιές κι εγώ κουβαλάω την ψηφοφόρο του κόμματος. Θα γραφτώ σε καμιά ΚΟΒΑ στο τέλος, να μην πηγαίνει χαμένη τόση ενεργός συμμετοχή.

     Και στο κάτω-κάτω, πάντα μου έλεγες ότι ήμουν ο αγαπημένος σου. Ότι κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, φιλάς τη φωτογραφία μου. Λόγια μόνο.

     Ήρθα κι εγώ στα γενέθλια. Με τα γλυκά μου. Με τα λουλούδια μου. Οι άλλοι ούτε που θυμήθηκαν ότι γίνεσαι ενενήντα χρονών. Ήρθαν με τα χέρια κρεμασμένα. Περίεργοι να δουν τι τους θέλει η γιαγιά. Καταβρόχθισαν την τούρτα που είχα φέρει εγώ. Ήπιαν τα ποτάκια τους. Και έφυγαν με τις λιρίτσες τους. Χρυσές αγγλικές παλαιάς κοπής. Καθεμιά σε ένα μπλε βελούδινο κουτάκι. Δώδεκα. Είχα μείνει εγώ τελευταίος. Περίμενα τη δική μου. Δεν έβλεπα, βέβαια, άλλο κουτάκι. Μόνο έναν μικρό άσπρο φάκελο.

      Αργύρη μου, δεν είχα άλλη λίρα. Ήταν δώδεκα όλες κι όλες. Γι’ αυτό σου πήρα μια δωδεκάδα λαχεία. Όσες οι λίρες των άλλων. Καλότυχα να είναι.

     Έμεινα σύξυλος. Συγκρατήθηκα. Είμαι από τη φύση μου έτσι. Ένιωσα όμως τελείως μαλάκας. Έβαλα τον φάκελο στην τσέπη. Λαχείο... Δεν μου έδινε τουλάχιστον τα χρήματα να πάρω κανένα ρούχο; Όσο να’ ναι, ένα πουκαμισάκι Tommy θα το χτύπαγα. Εκείνο το γαλάζιο που μου έδειχνε η Φανή προχτές.

      Δε βαριέσαι, Αργύρη, λέω πάλι. Κάθομαι και συνερίζομαι μια γριά. Πόσο άραγε θα την έχω ακόμα; Εγώ να είμαι καλά και η Φανή μου. Ας πάει στο καλό και το παλιολαχείο. Ή μάλλον… Ας ρίξω μια ματιά, πριν το πετάξω. Δεν ξέρεις καμιά φορά. Πού το έχει η εφημερίδα, για να δω…. Α, εδώ είναι. Κλήρωση Λαϊκού Λαχείου. Ο αριθμός Κ3467892312………………………… Κ..3..46..78..92…12….. Κ…346….789…..2312….. Κ… Κ….. Κ….3…. Κ…346…. Κ…Κ…. Κ…34…67…89!!;;…23…12………Κ…!;;.Κ……Κ….Κ………;;;;;!!!!……….