The one and lonely

    Σκύλα αποκαλούν συνήθως τη στριμμένη γυναίκα. Αυτή όμως ήταν μια κανονική σκύλα. Μαύρη σαν κατράμι. Με επτά κουτάβια. Δύο γκρίζα, δύο μαύρα, δύο καφετιά και ένα ασπρόμαυρο. Όλα ταιριασμένα σε ζευγάρια. Μόνο το τελευταίο ήταν ξέχωρο.

    Πάντα περίσσευε το ασπρόμαυρο, ακόμα και στο φαΐ. Έξι θηλές είχε η σκύλα. Δύο για κάθε χρώμα. Ο αταίριαστος με τη διχρωμία έπρεπε να περιμένει. Έτρωγε πάντα τελευταίος, όταν τα μονόχρωμα ζευγάρια, χορτασμένα, άρχιζαν το παιχνίδι. Ακουμπούσε τότε κι εκείνος το ασπρόμαυρο κεφάλι του στη μαύρη σαν κατράμι κοιλιά της σκύλας και ρούφαγε λαίμαργα και από τις έξι θηλές. Με την άκρη του ματιού του έβλεπε τα αδέλφια του να κυλιούνται στο γρασίδι σχηματίζοντας μια γκριζομαυροκαφετιά μπάλα.

    Σε λίγο, η σκύλα αποτραβιόταν κουρασμένη και ο ασπρόμαυρος αδελφός έμενε μόνος να παρατηρεί το παιχνίδι των άλλων. Δεν τον πείραζε όμως που ήταν μόνος και ξεχωριστός. Ήξερε ότι είχε το χρώμα του πατέρα του, ενός μεγαλόσωμου και αγέρωχου κοπρίτη, που με το γάβγισμά του έκανε τη μάνα του και όλες τις άλλες σκύλες της γειτονιάς να γρυλίζουν με λαχτάρα.

    Έβλεπε και τους περαστικούς που σταματούσαν να περιεργαστούν τη σκύλα με τα κουταβάκια. Εκείνος ήταν που τραβούσε αμέσως τη ματιά τους. Εκείνον φωτογράφιζαν με τα κινητά τους κι εκείνον χάιδευαν με το παπούτσι τους. Εξάλλου αυτό συμβαίνει πάντα. Ο διαφορετικός ξεχωρίζει.

   Για τον κόσμο των ανθρώπων έχουν γραφτεί πολλά. Όμως στον κόσμο των σκύλων τι είναι άραγε προτιμότερο; Να είσαι ίδιος και μαζί ή μόνος και ξεχωριστός;