Δεν υπάρχει υπόγειο χωρίς σεντούκι και σεντούκι χωρίς γράμματα, χωρίς φωτογραφίες κι άλλα μικροπράγματα που έπιαναν τάχα πολύ χώρο μες στο σπίτι και αποθηκεύτηκαν εκεί. Αυτό δεν είν' αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως στην ψυχή μας έπιαναν χώρο πολύ και η ψυχή μας δεν το άντεχε. Όσο περνά, ωστόσο, ο καιρός κι αδυνατίζει η μνήμη, κι η λησμονιά σαν λάδι απλώνεται και μαλακώνει τις πληγές του παρελθόντος, τόσο και πιο συχνά η νοσταλγία με ωθεί ν' ανοίγω το σεντούκι και ν' ανασύρω από κει κάποια απ' αυτά τα λείψανα που, όμως, δεν είναι λείψανα ακριβώς, γιατί, μόλις βρεθούν στο φως, σαν ν' ανασαίνουν πάλι, σαν να ζωντανεύουν, σαν ν' ανοίγουνε παλιές πληγές, και πανικόβλητος τα ξανακλείνω στο σεντούκι. Αυτό, ωστόσο, το παιχνίδι, παιχνίδι ηδονής κι οδύνης, ποτέ δεν σταματά, κι αδιάκοπα ανοιγοκλείνω το σεντούκι, αδιάκοπα ανοιγοκλείνω τις πληγές μου.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
"Στο υπόγειο"
4 σχόλια:
Πολύ όμορφο,
καλημέρα.
και το κυριότερο σεντούκι είναι αυτό της μνήμης μας.
καλημερα!! όμορφα ειναι εδώ μέσα....!!:)
Η φωτογραφία ποιανού είναι;
Γιώργο Τρεχαλάκη,
σ' ευχαριστώ που αφήνεις για λίγο την τρεχάλα και κάνεις μια στάση εδώ.
Ειρήνη,
Εγώ θα την παρομοίαζα με κελλάρι τη μνήμη. Γεμάτη με γεύσεις και αρώματα.
Ανύποπτη,
Καλωσήλθες! Δεν μπόρεσα να βρω τον δημιουργό αυτής της φωτογραφίας. Είνα από τις πολύ αγαπημένες μου. Την είχα πρωτοσυναντήσει σε έναν δίσκο της δεκαετίας '90, το "First of a million kisses" των Fairground attraction. Καταπληκτικό άλμπουμ. Αν το βρεις, άκουσέ το.
Δημοσίευση σχολίου