Σελίδες

23.5.10

Η Αφροδίτη του τελευταίου θρανίου

(φωτ. Bill Brandt)
    Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι για τους οποίους η ζωή ξεκινά με ανορθόδοξο, άδικο τρόπο. Με άλλο σενάριο και άλλους χαρακτήρες από τους συνηθισμένους. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η Αφροδίτη.

    Την γνωρίσαμε στην πρώτη γυμνασίου. Πέρασε κι εκείνη όπως όλοι μας τις κατατακτήριες εξετάσεις σε ένα από τα καλά πρότυπα σχολεία. Στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ο παππούς της, ένας ηλικιωμένος ξερακιανός άνδρας με μαύρο παλιομοδίτικο κοστούμι, φάνταζε αξιοπερίεργος μέσα στο πολύχρωμο πλήθος των σαραντάρηδων γονιών που είχαν σπεύσει να πληροφορηθούν την ετυμηγορία για το μέλλον των τέκνων τους.

    Η Αφροδίτη ήταν ορφανή. Και οι δύο γονείς της είχαν σκοτωθεί σε ατύχημα, όταν εκείνη ήταν τεσσάρων χρονών. Τη μεγάλωναν ο παππούς και η γιαγιά της. Με πολλή αγάπη. Με τα λόγια τα δικά τους όμως. Και με τα χρώματα τα δικά τους επίσης.

   Η Αφροδίτη ήταν άσχημη. Τουλάχιστον έτσι την είχαμε καταχωρήσει όλοι στο σχολείο. Μικροί και μεγάλοι. Μαθητές και καθηγητές. Είχε ένα μονοκόμματο χοντρό σώμα που θύμιζε τα γρανιτένια αιγυπτιακά αγάλματα. Μαλλιά ίσια καστανά μέχρι τους ώμους, συνήθως λαδωμένα, με ένα τσιμπιδάκι μπροστά για να μην της πέφτουν στα μάτια. Δεν τη θυμάμαι ποτέ, και στα έξι χρόνια του σχολείου, χωρίς σιδεράκια στα δόντια. Αυτό που μας προκαλούσε αηδία δεν ήταν τα σιδεράκια, αλλά τα υπολείμματα από τυρόπιτα ή κουλούρι που ήταν κολλημένα πάνω τους και που αποκαλύπτονταν κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της να μιλήσει ή να γελάσει. Φορούσε πάντα τζιν και αθλητικά παπούτσια. Το ίδιο κι εμείς. Τα δικά μας όμως ήταν μοντέρνα και επώνυμα. Διαλεγμένα μετά από ατέλειωτες βόλτες και αμέτρητες πρόβες στα καταστήματα. Τα δικά της ήταν διαλεγμένα χωρίς ιδιαίτερη έγνια. Έτσι απλώς για να την ντύσουν.

   Η Αφροδίτη ήταν βρώμικη. Εκτός από τα μονίμως άλουστα, λαδωμένα μαλλιά της, ανέδιδε μυρωδιά νοτισμένου ιδρώτα και απλυσιάς. Δεν άλλαζε ποτέ ρούχα. Το μοναδικό της τζιν πρέπει να πλενόταν το Σαββατοκύριακο, όπως μάλλον και η ίδια. Από τη Δευτέρα το φορούσε πάλι όλη την εβδομάδα. Τα σκουρόχρωμα πουλόβερ της ήταν γεμάτα με πιτυρίδα. Η αναπνοή της μύριζε δυσάρεστα. Μπορεί να έφταιγαν και τα αποφάγια που κολλούσαν στα σιδεράκια.

   Η Αφροδίτη ήταν μόνη. Κανείς δεν ήθελε να την έχει φίλη. Σα να κουβάλαγε κάποια ανίατη, μολυσματική ασθένεια, που μας ανάγκαζε όλους να αποφεύγουμε οποιαδήποτε στενή επαφή μαζί της. Καθόταν όλα τα χρόνια μόνη της στο τελευταίο θρανίο της σειράς των κοριτσιών. Η χειρότερη τιμωρία που μπορούσε να δώσει ένας καθηγητής ήταν να βάλει κάποιον να κάτσει με την Αφροδίτη.

   Στα διαλείμματα τριγυρνούσε μόνη της. Στεκόταν μπροστά στις κολόνες του σχολείου και χτυπούσε τις τεντωμένες της παλάμες επάνω τους. Έλεγε πως μάθαινε καράτε. Έκανε διάφορες περίεργες κινήσεις με τα χοντρά της πόδια. Μερικές φορές προκαλούσε αγόρια, ακόμα και από μεγαλύτερες τάξεις, να παλέψουν μαζί της. Οι υπόλοιπες φυσιολογικές συμμαθήτριες κάναμε βόλτες αγκαζέ στο προαύλιο κρυφοκοιτάζοντας τους ωραίους του σχολείου. Πάντα όμως ρίχναμε ματιές στο μοναχικό παιγνίδι της Αφροδίτης με τα ντουβάρια.

   Η Αφροδίτη ήταν περίεργη. Έλεγε ότι ο μαυροντυμένος ξερακιανός παππούς της ήταν στα νιάτα του κομάντο. Κάποια φορά σε ένα μάθημα, αντί για την εργασία που μας είχε ζητήσει ο καθηγητής, έδωσε μια λευκή άγραφη κόλλα. Ο καθηγητής απόρησε και τη ρώτησε γιατί δεν έκανε την εργασία. Η Αφροδίτη του είπε ότι είναι γραμμένη με κρεμμυδόζουμο και πρέπει να τη βάλει κάτω από μια λάμπα για να εμφανιστούν τα γράμματα. Ήταν μια συνταγή των κομάντος για να προστατεύουν μυστικά έγγραφα από τα μάτια του εχθρού. Δεν μάθαμε ποτέ από τον καθηγητή-εχθρό αν έκανε την αποκρυπτογράφηση του γραπτού κάτω από το πορτατίφ του γραφείου του.

   Η Αφροδίτη ήταν άσχετη. Δεν άκουγε ροκ. Δεν ήξερε τον Τζιμ Μόρισον, μα ούτε και αυτούς τους Ντουράν-Ντουράν. Δεν διάβαζε Έριχ Φρομ. Δεν δάκρυζε βλέποντας Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας. Δεν ήταν ερωτευμένη με κανέναν από τους ωραίους του σχολείου, έστω και χωρίς ανταπόκριση. Δεν ερχόταν στους σχολικούς χορούς. Ούτε, βέβαια, ήταν ποτέ καλεσμένη σε κανένα πάρτι.

   Η Αφροδίτη ήταν πολυσυζητημένη. Από όλους, μαθητές και καθηγητές, σε όλα τα τμήματα, αλλά και σε άλλες τάξεις. Τι είπε, τι έκανε. Μας έτρωγε η περιέργεια να δούμε τι κουβαλούσε στη βαριά δερμάτινη τσάντα της, που θύμιζε επαγγελματική τσάντα ηλικιωμένου δικηγόρου. Καμιά σχέση με τα δικά μας πολύχρωμα σακίδια, φορτωμένα με κονκάρδες συγκροτημάτων. Η ίδια έλεγε ότι είχε μαζί της την ιστορία των αλόγων.

    Συνειδητοποιώ τώρα πια ότι, κατά έναν περίεργο τρόπο, η Αφροδίτη ήταν απαραίτητη σε όλους μας. Μας έκανε να νιώθουμε όμορφοι και αγαπητοί. Ακόμα και οι λιγότερο δημοφιλείς συμμαθήτριές μας ένιωθαν πριγκίπισσες. Είναι πάντα το σημείο αναφοράς που καθορίζει το αποτέλεσμα της σύγκρισης. Και η Αφροδίτη ως σημείο αναφοράς μας βόλευε όλους.

   Χαθήκαμε μετά το σχολείο. Όχι μόνο με την Αφροδίτη, αλλά και με όλους τους άλλους. Βρισκόμαστε αραιά και πού σε συγκεντρώσεις των παλιών συμμαθητών. Όχι όμως η Αφροδίτη. Κανείς δεν έμαθε ποτέ νέα της. Αν παντρεύτηκε, αν δουλεύει, πώς είναι. Κανείς δεν έχει ακούσει το παραμικρό. Σα να εξαφανίστηκε μετά το σχολείο, σβήνοντας επιμελώς όλα τα ίχνη της. Ίσως από λύπη. Αλλά και από φόβο. Μην την ανακαλύψουμε ποτέ ξανά.

11 σχόλια:

FaneZan είπε...

Πολλές από τις αναρτήσεις σου είναι ενδιαφέρουσες και τα κείμενα σου ξεχωριστά. Αυτό είναι από τα πιο όμορφα. Σ' ευχαριστούμε για την συνεπή και ποιοτική σου παρουσία.

Margo είπε...

Ίσως πάλι να μεταμορφώθηκε σε κύκνο..

Είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσε

Μαρία Δριμή είπε...

Fanezan,
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την παρέα σου.

Μαρία μου,
μου αρέσει να σκέφτομαι αυτή την εκδοχή.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Πολύ ωραία ιστορία..
αρκετές τάξεις έχουν τις δικές τους Αφροδίτες..
Είναι γνωστό ότι τα παιδιά είναι πολύ σκληρά σε ότι διαφέρει από το σύνολο...
Θυμάμαι μια κοπελίτσα στη Δευτέρα Δημοτικού, που οι γονείς της για να αποφύγουν τις ψείρες, και τη βαζούρα της αντιμετώπισης τους, την είχαν κουρέψει γουλί και είχε γίνει η δακτυλοδεικτούμενη του σχολείου..

maximus είπε...

Συνήθως κάπου μέσα σε κάποια σχολική χρονιά εμφανίζεται και ένα "αλλόκοτο" πρόσωπο, το οποίο κανείς δεν πλησιάζει ή τελικά αποβάλλεται για κάποιο παράπτωμα λίγο αργότερα. Είχα έναν συμμαθητή τον Ίλια που έμοιαζε (εκτός από την καθαριότητα) με την περιγραφή σας, με την μόνη διαφορά ότι όλοι ήθελαν να τον κάνουν παρέα κυρίως γιατί είχε πλούσιους γονείς και έκανε πάρτυ στην πισίνα.. Όταν χτύπησε ένα μικρό παιδί τον έδιωξαν και κανείς μα κανείς δεν τον αναζήτησε. Πιστεύω ότι είμαστε πολύ σκληροί με τέτοιους ανθρώπους ειδικά όταν είμαστε παιδιά που δεν έχουμε συναίσθηση τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν όσα κάνουμε ή όσα λέμε. Ίσως αν τους πλησιάζαμε, μαθητές και καθηγητές, να τους βοηθούσαμε να εγκλιματιστούν.

Μαρία Δριμή είπε...

Έλενα και Maximus,
τα παιδιά δεν θέλουν να διαφέρουν από τα υπόλοιπα. Αυτά τα λίγα που διαφέρουν για κάποιο αισθητό λόγο (είτε καλό είτε κακό) αντιμετωπίζουν συνήθως μεγάλες δυσκολίες. Επιπλέον, τα παιδιά είναι πολύ σκληρά στις συμπεριφορές τους. Μερικές φορές τόσο που τρομάζει κανείς...

Dorothy είπε...

Μου θύμισε μια συμμαθήτριά μου η Αφροδίτη, εκείνη δεν είχε βέβαια παππού-κομάντο(!),ήταν μικροκαμωμένη και αραιά και που έλεγε στις υπόλοιπες τις τάξεις "το ξέρω ότι δεν με θέλετε!". Η εκδίκηση, όμως, είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο και πριν από λίγα χρόνια ένας παλιός συμμαθητής μου είπε ότι το ασχημόπαπο έγινε κύκνος,που προκαλεί λιποθυμίες (από την ομορφιά της και όχι από τη μυρωδιά της όπως τότε). Επίσης... κάποιο κανάλι πρέπει να ξαναπροβάλλει "τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας"! Λατρεύω τον Ρίτσαρντ Τσαμπερλεν!

Μικρές ανάσες είπε...

Καμιά φορά τα πιο άχαρα χρόνια είναι τα μαθητικά.

Μια μέρα τα σιδεράκια βγήκαν και έμειναν μόνο καλοσχηματισμένα δόντια.

Ίσως να αγόρασε και εκείνο το αντιπυτηριδικό σαμπουάν που κάνει θαύματα.

Στο Γυμνάσιο να διάβασε Κάφκα, Μαγιακόφσκι και στο Λύκειο οι τόσες ώρες μοναξιάς να έγιναν ιδέες για υπέροχα κείμενα.

Ίσως σήμερα να κάνει βόλτες στα καλλιτεχνικά στέκια του Βερολίνου και να βλέπει παραστάσεις σε περιφερειακά θέατρα του Παρισίου.

Ίσως να φοράει μποέμ φουλάρια και μπερέ. Χρωματιστά παλτά και φαντεζί γάντια.

Ίσως πάλι να χάθηκε στουε δρόμους της μοναξιάς της, αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ....

Κωνσταντίνος Ριγελιανός είπε...

Μαρία, δεν θυμάμαι την Αφροδίτη...

Κι εμείς είχαμε τον Γιώργο που τον πειράζαμε. Πολύ, μάλλον το θυμάσαι. Έξυπνα πειράγματα, χωρίς κακία, για την ακρίβεια χωρίς κακή πρόθεση στα εφηβικά μας μυαλά. Αλλά δεν καταλαβαίναμε τότε πόσο πληγώναμε. Το 2003 συνάντησα τον Γιώργο σε έναν κινηματογράφο. Του μίλησα όλο χαρά, ήταν ψυχρός μαζί σου, δεν μου έδωσε τηλ ή email, πήρε τα δικά μου αλλά δεν επικοινώνησε. Το 2007 στο 20ετίας reunion δεν ήρθε. Προσπάθησα πάλι να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά δεν τα κατάφερα. Αισθάνομαι ότι του οφείλω μια συγγνώμη...

ΥΓ: Έχεις διαβάσει το Past Mortem του Ben Elton?

Μαρία Δριμή είπε...

Ντόροθυ,
Αυτή είναι η καλή έκβαση μιας δύσκολης εφηβείας. Πόσο συχνά όμως εμφανίζεται κάτι τέτοιο;
Ναι, κι εγώ θα ξαναέβλεπα ευχαρίστως τα Πουλιά.

Μικρές ανάσες,
αυτό κι αν είναι αισιόδοξη εκδοχή...Μακάρι τα πράγματα να είναι έτσι.

Κωνσταντίνε,
σου εξήγησα στο e-mail.

Αιθεροβάμων είπε...

Είμαστε σκληροί οι άνθρωποι. Όταν βλέπουμε ασχημόπαπα, δε μας νοιάζει αν είναι εν δυνάμει κύκνοι. Για όσο είναι ασχημόπαπα, επαυξάνουμε τη δική τους ασχήμια με την ασχήμια της δικής μας συμπεριφοράς. Κι έτσι, η γοητεία που έχει για τον καθένα ο κόσμος που τον περιβάλλει, είναι ευθέως ανάλογη της δικής του γοητείας. Και η όποια ομορφιά κρύβει το ασχημόπαπο, τείνει να μένει κρυφή μέχρι την κυκνοποίησή του, γιατί πολύ απλά, κανείς δε νοιάζεται να την ανακαλύψει.

Βέβαια, η αλήθεια είναι, ο κόσμος δε φτιάχτηκε από τα δημοφιλή παιδιά. Πολλές φορές οι καινοτομίες έρχονταν από τους εκκεντρικούς, τους περίεργους, τους άσχημους.