Τσάι στο μουσείο

    Έχω κάτι με τους άνδρες που δεν είναι Βρετανοί, αλλά πίνουν τσάι. Κάτι με χαλάει. Όχι πάντα, αλλά εννιά στις δέκα φορές.
    Τσάι είχε παραγγείλει και ο μεσήλικας κύριος στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης. Σακάκι πτι καρό, γραβάτα ουδέτερου χρώματος, μπεζ πουκάμισο, γυαλιά με μεταλλικό σκελετό. Αυτά ήταν όλα όσα μπορούσα να δω, καθώς εκείνος ήταν καθισμένος στο τραπέζι ακριβώς πίσω μας.
    Μπορούσα όμως να ακούω περισσότερα, όταν ο κύριος δέχτηκε τηλεφώνημα στο κινητό. Όχι μόνο εγώ. Και οι άλλοι θαμώνες του καφέ. Και οι επισκέπτες που βρίσκονταν σε άλλα επίπεδα. Ίσως και οι Κούροι με τις Κόρες του πρώτου επιπέδου. Μα και η κόρη του Αντήνορα και το παιδί του Κριτίου.
    -Έλα, Βασίλη. Είμαι μόνος μου στο Μουσείο της Ακρόπολης, ανακοίνωσε στο φίλο του με στεντόρεια φωνή.
    Αυτό ήταν εν μέρει σωστό. Δεν έπρεπε να νιώθει μόνος. Όλοι μια παρέα είχαμε γίνει από την ώρα που απάντησε το κινητό.
    -Πάω στα Τζουμέρκα. Ναι, για τρεις μέρες. Λάμπρος και Διονύσης μαζί μου.
    Τζουμέρκα. Ήσυχος τόπος. Για τρεις μέρες θα την χάσει αυτή την ησυχία. Με την ηχώ που έχουν μάλιστα τα ορεινά μέρη, θα αντιλαλούνε τα βουνά τα τσάγια του κυρίου.
    -Εκατόν σαράντα ευρώ το άτομο. Με ημιδιατροφή.
    Οι άλλοι στο ξενοδοχείο θα πληρώσουν σίγουρα λιγότερα, αν συγκατατεθούν να μείνουν για περισσότερο από λίγα λεπτά στον ίδιο χώρο με τον βροντόφωνο κύριο. Συνέχισε να δίνει πληροφορίες στο φίλο του σα να απήγγελλε ρετσιτατίβο σε όπερα. Μετά από πέντε λεπτά περίπου, το τηλεφώνημα φάνηκε να ολοκληρώνεται.
    -Θα είμαι πίσω τη Δευτέρα. Να βρεθούμε να τα πούμε από κοντά. Καλή Πρωτοχρονιά.
    Κι από μακριά που τα έλεγαν, σαν από κοντά μου φαινόταν εμένα. Μαγικό πράγμα η κινητή τηλεφωνία. Εκμηδενίζει κάθε απόσταση. Με γνωστούς και αγνώστους.
    Ο κύριος έβγαλε το φακελάκι με το τσάι και ανακάτεψε με το κουταλάκι. Πείτε το προκατάληψη, αλλά κάτι με χαλάει στους άνδρες που πίνουν τσάι. Όχι πάντα. Εννιά στις δέκα φορές.