H δική μας Τασσώ

    Ήταν πριν δεκαπέντε χρόνια, ακριβώς τέτοια εποχή. Ήμαστε μαζί περίπου ένα μήνα και κάτι. Πολύ καλά. La vie en rose.
   -Σήμερα θα γνωρίσεις την ξαδέλφη μου, την «Τασσώ Καββαδία».
   Μου την έλεγε συχνά αυτή την εξαδέλφη. Την αγαπούσε πολύ. Μοναχοπαίδι ο ίδιος, είχε μεγαλώσει κοντά στις δυο του εξαδέλφες, τη Δήμητρα και την αδελφή της. Τις είχε σαν αδελφές. Μου είχε διηγηθεί πολλά από τα παιδικά τους καμώματα. Η Δήμητρα ήταν η μεγαλύτερη από τις δύο. Δεν ήξερα γιατί την έλεγε Τασσώ Καββαδία.
    Δεν είχα τίποτα με την Τασσώ Καββαδία. Καταπληκτική ηθοποιός. Έμπαινε στο πετσί των ρόλων της. Οι ρόλοι ήταν που δεν καταπίνονταν. Κακιά πεθερά, στριμμένη νύφη, ξινή αδελφή και βέβαια η φοβερή και τρομερή διευθύντρια των φυλακών που βασάνιζε τη Στεφανία.
    Εκείνη την ημέρα έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στην εμφάνισή μου. Σοβαρό ντύσιμο: πουκάμισο, παντελόνι (όχι τζιν), μεταξωτό φουλάρι να δίνει μια αριστοκρατική πινελιά, κραγιόν λιγότερο έντονο απ’ ό,τι συνήθως (κόντεψα να φάω το χαρτομάντιλο). Αρωματίστηκα διακριτικά στα πέντε σημεία που γράφουν τα εμπεριστατωμένα εγχειρίδια αισθητικής. Ένιωθα πανέτοιμη να αντιμετωπίσω το παγερό εξεταστικό βλέμμα ακόμα και της αυθεντικής Τασσώς Καββαδία.
    Περίμενα στολισμένη σα νύφη. Θα περνούσε να με πάρει για να πάμε να συναντήσουμε την εξαδέλφη και να βγούμε για μεσημεριανό φαγητό. Είχε όμως αργήσει αρκετά, κάτι που δεν συνήθιζε. Ήταν η προ κινητών εποχή.
   Έφτασε με καθυστέρηση μισής ώρας. Τον είχε πάρει τηλέφωνο η εξαδέλφη. Το αυτοκίνητό της είχε πάθει βλάβη και ήταν ακινητοποιημένο κάπου στην Πειραιώς. Όχι και πολύ τυχερή η πρώτη μας συνάντηση. Φανταζόμουν την σωσία-Τασσώ να περιμένει εκνευρισμένη έξω στο κρύο, ρίχνοντας ανυπόμονες ματιές στο το ρολόι-μενταγιόν που θα κρεμόταν στο λαιμό της, έτοιμη να τα «σούρει» στον ξεμυαλισμένο ξάδελφο. Μπορεί να φορούσε μακρύ μαύρο φόρεμα με κλειστό λαιμό, όπως η διευθύντρια των φυλακών στη «Στεφανία».
    Εκείνος φαινόταν να το διασκεδάζει, βλέποντάς με σοβαρή και μαζεμένη. Στρίψαμε στην Πειραιώς. Η Τασσώ-Δήμητρα θα μας περίμενε σε ένα βενζινάδικο στην αρχή της Πειραιώς, κοντά στο Praktiker. Από μακριά είδα ένα λευκό Polo και μια μετρίου αναστήματος γυναίκα να γνέφει με ενθουσιασμό. Πλησίασαμε πιο κοντά και παρκάραμε. Βγήκαμε έξω. Η εξαδέλφη-Τασσώ ήταν μια πολύ εμφανίσιμη σαρανταπεντάρα με μαύρο δερμάτινο παντελόνι, μπότες, ένα καλόγουστο εφαρμοστό πουλόβερ και μοντέρνο μπουφάν.
   -Γεια, είμαι η Δήμητρα. Συγγνώμη που σας ταλαιπώρησα τόσο και τους δύο, μου είπε χαμογελαστά τείνοντάς μου μια θερμή χειραψία.
    Η Δήμητρα ήταν διασκεδαστική, ενδιαφέρουσα, ενημερωμένη περί την επικαιρότητα. Ήταν από τους ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις καλά από την πρώτη στιγμή. Και που συνεχίζεις να περνάς καλά μαζί τους όσο τους γνωρίζεις περισσότερο.
    Απ’ ό,τι λένε όσοι την ήξεραν, και η πραγματική Τασσώ Καββαδία ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος στην ιδιωτική της ζωή. Γρήγορα ενέπνεε στον συνομιλητή της μια τρυφερή οικειότητα. Σε αυτό βοηθούσε το γαλάζιο, έντονο βλέμμα που αυθόρμητα του απηύθυνε. Ήταν το ίδιο εκείνο βλέμμα με το οποίο κατακεραύνωνε στο ασπρόμαυρο σελιλόιντ τους συμπρωταγωνιστές της. Η ίδια είχε πει ότι ο ρόλος της κακιάς δεν την περιόρισε, αλλά της έκανε καλό. Μπορεί να είχε δίκιο. Οι κακοί του σινεμά και της τηλεόρασης δεν μπορούν να μας πειράξουν πραγματικά. Υπάρχει το άσπρο πανί ή η οθόνη (υγρών κρυστάλλων τώρα πια) που μας προστατεύουν αποτελεσματικά.