Τα χέρια στο παράθυρο

   Κρυφοκοιτάζω από την άκρη της κουρτίνας το φωτισμένο παράθυρο απέναντι. Τον παρακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό. Για την ακρίβεια, παρακολουθώ τα χέρια του. Μακριά, λεπτά δάχτυλα ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, όσο μπορώ να δω από μακριά. Δεν μπορώ να διακρίνω αν τα χέρια του είναι τριχωτά ή άτριχα. Πάντως είναι ευέλικτα. Τα δάχτυλα τρέχουν ασυγκράτητα πάνω στο πληκτρολόγιο και ο αντικατοπτρισμός της οθόνης πάνω στο τζάμι της μπαλκονόπορτας αλλάζει χρώματα. Αραιά και πού, το ένα χέρι χωρίζει από το ζευγάρι του για να αναζητήσει από το πλάι την κούπα με τον καφέ ή κάποιο άλλο ρόφημα.
   Πρέπει να είναι πάνω-κάτω στην ηλικία μου. Δεν έχω κάποιο στοιχείο για να το υποστηρίξω αυτό. Δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπό του. Μάλλον αυτό θέλω να πιστεύω. Μετακόμισε στο απέναντι διαμέρισμα πριν από ένα χρόνο περίπου. Την ημέρα της μετακόμισης, παραμονές Χριστουγέννων, εγώ έκλεινα το αρχείο της χρονιάς και ήμουν μέχρι αργά το βράδυ στη βιβλιοθήκη. Όταν γύρισα στο σπίτι, ο γείτονας είχε ήδη εγκατασταθεί στο απέναντι διαμέρισμα και το παράθυρο, μετά από πολύ καιρό, ήταν πάλι φωτισμένο. Από τότε μέχρι σήμερα ποτέ δεν κατάφερα να δω το πρόσωπό του. Ούτε καν το κεφάλι του ολόκληρο. Βλέπω πάντα μόνο τα χέρια του. Συνήθως γράφουν στο πληκτρολόγιο. Πιο σπάνια με στυλό πάνω σε λευκές κόλλες. Δεν καπνίζει. Πίνει πολύ καφέ ή κάτι άλλο.
   Σήμερα μοιάζει αναστατωμένος. Το ένα χέρι κάθεται άπρακτο πάνω στο πληκτρολόγιο, ενώ τα δάχτυλά του άλλου χεριού χτυπάνε ρυθμικά το γραφείο. Δεν ξέρω τι να υποθέσω: ανία; αγωνία; θυμό; Κάτι άλλο που μου διαφεύγει; Ξαφνικά, το δεξί χέρι σφίγγει σε γροθιά για λίγα δευτερόλεπτα. Βλέπω την επιδερμίδα να γίνεται ακόμα πιο χλωμή. Σχεδόν αμέσως, το κεφάλι του γείτονά μου, με μιαν απελπισμένη βουτιά, χώνεται μέσα στις ανοιχτές πια παλάμες που σπεύδουν παρηγορητικά να το συγκρατήσουν. Βλέπω τους ώμους του να τραντάζονται. Από λυγμούς, υποθέτω. Δεν θέλω να δω άλλο και τραβάω την κουρτίνα.
  Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον είδα ολόκληρο. Πρέπει, αλήθεια, να είχε την ηλικία μου.