Νεκρόπολη ορθωμένη
στην κορυφή της πόλης των ζωντανών
Ό,τι πεθαίνει, εξυψώνεται
ό,τι γεννιέται, ταξιδεύει
Λευκός καπνός από ζωντανά φουγάρα
αναρριχάται στο λόφο
και ακροβατεί
στις ακμές των πεθαμένων λίθων
Δυο κάριες φτερουγίζουν ενοχλημένες
Ένας γέρος
καθισμένος στο μνήμα της κόρης του
με σκυλάκι σαλονιού στα γόνατά του
και μικρό ξύλο στο ένα χέρι
τινάζει την κολλημένη λάσπη
από τα παπούτσια του
Οι νεκροί με τους νεκρούς
και οι ζωντανοί
με τους νεκρούς κι αυτοί
Το λεωφορείο κάνει στάση
έξω από την εκκλησία
Ο φοιτητής τρέχει να το προλάβει
Ο οδηγός τον βλέπει και δεν ξεκινά
Παγωμένος ο ήλιος
κιτρινίζει τα σύννεφα στον ορίζοντα.
Γλασκώβη 10.11.2010
19 σχόλια:
Οι φωτογραφία είναι από αυτό που περιγράφεις;
Πολύ καλό, με έκανε θεατή μιας πολύ ιδιαίτερης εικόνας..
Καλωσόρισες Μαρία
Ναι, Μαρία μου, η φωτογραφία είναι από το Βικτωριανό νεκροταφείο της Γλασκώβης. Βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου πίσω από τον καθεδρικό της ναό. Και τα άλλα που περιγράφω είναι εικόνες που είδα πηγαίνοντας εκεί.
Ό,τι πεθαίνει, εξυψώνεται
Πόσο αλήθεια κρύβει τούτη η φράση!!!
Υπέροχο ... γεμάτο εικόνες και συναισθήματα!
Να έχεις μια όμορφη μέρα...
Καλημέρα, Καπετάνισσα!
Καλά ταξίδια με νηνεμία!
Αν ότι πεθαίνει εξυψώνεται ... ότι γεννιέται τι κάνει?
themadinme,
κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, το γράφω εξάλλου, ταξιδεύει. Κάνει ένα ταξίδι άλλοτε μακρύτερο και άλλοτε πιο βραχύ, με ενδιάμεσες στάσεις που καθορίζονται στην πορεία, με λιγότερους ή περισσότερους συνταξιδιώτες. Και βέβαια με γνωστό προορισμό. Η σημασία και η ομορφιά έγκειται στο ίδιο το ταξίδι.
Καλημέρα!
Ωραίο αλλά χωρίς αιτία "μαύρο"...
Κωνσταντίνε,
χωρίς αιτία, αλλά με αφορμή! Αν επισκεφτείς το Βικτωριανό νεκροταφείο της Γλασκώβης (Glasgow Necropolis) με τη μαύρη, υποβλητική ατμόσφαιρά του (η φωτογραφία είναι δική μου-ό,τι είδα), θα είναι δύσκολο να σου έρθει στο μυαλό και στην πένα κάτι πιο χρωματιστό...
Δεν θα σταθω σ΄αυτη την αναρτηση
Λογω της υποβλητικης "μαυρης" ατμοσφαιρας
Ποτε δεν μου αρεσε το μαυρο
Κυλισα πισω στους "αφρους των ημερων"
Ξεφυλλισα τις "ασπρομαυρες ιστοριες"
Εβαλα και την μυτη μου στις "αναμνησεις μιας καθωσπρεπει κορης"
Περασα κι απ΄τον καθρεφτη
Μ αρεσε η οψη που αντικρυσα
Ητανε πολυ ομορφα
Του υποσχεθηκα να ξαναπερασω
Καλο βραδυ
...
Velvet2,
σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη. Πέρασα κι εγώ από το καταφύγιό σου σε ώρα που δεν ήσουν εκεί και τρύγησα τις λέξεις, τις δικές σου και τις άλλες που αγαπάς. Υπέροχο. Ακόμα και μια μύγα που πέταγε μέσα, είχε μια αλλιώτικη χάρη.
πανεμορφο...
Οι νεκροί με τους νεκρούς
και οι ζωντανοί
με τους νεκρούς κι αυτοί
ανατριχιαστικο..
συνδεεις με απιστευητ ευκολια το πραγματικο με το υπερφυσικο και το οικειο με το μαγικο...
υπεροχο ποιημα πραγματικα μπραβο σου
Έλη,
σ' ευχαριστώ από καρδιάς!...
πολυ ομορφος ο τροπος που μοιραζεσεις σε μας τις εικονες που εσυ συνελαβες..
Ευχαριστώ πολύ, Γιώργο μου.
μοιραζεις ηθελα να γραψω και
το σκοτωσα.. και αυτο με τους νεκρους τωρα :-)
Το κατάλαβα, Γιώργο. τρέχει το χέρι. Συνηθισμένο εξάλλου...:-))
Εχω μιά ένσταση για αυτές τις αντιφατικές όρθιες φιγούρες σε σχήμα σταυρού, θαρώ πως ορθώνονται επιθετικά ως μη όφειλαν, συνήθως δεν συναντάται στη Δύση. Εξάλλου και το αίνιγμα της Σφίγγας όρθιο θέλει τον επιθετικό άνθρωπο στο Οδύσσειο ταξίδι όχι στη δύση του.
Ακέραιο το γκρίζο, η αδιαφορία και η θλίψη της επαρχίας στη Βρετανία, όχι μόνο στα νεκροταφεία. «.. και οι ζωντανοί με τους νεκρούς κι αυτοί».
O thanatos einai mia litrosi,to mono lipero na feugoun ta nea paidia.Krima gia olous !
Deerman.
Δημοσίευση σχολίου