Σημειώσεις δίπλα στο κύμα

   Πάει καιρός χωρίς ούτε μία ανάρτηση σε τούτο το ιστολόγιο. Ούτε μία ιστορία. Έστω κάποιες σημειώσεις. Κόλλησαν οι ρευστές ημέρες. Έγιναν ημίρρευστες. Στο τέλος στερεές, στόκος.

     Σφίγγω το στυλό ανάμεσα στα δάκτυλα. Πρώτα όρθιο, μετά ανάποδα. Πάντα μου έλεγαν ότι κρατάω το στυλό σαν παλούκι. Μερικές φορές νομίζω ότι και οι λέξεις που γράφω είναι άχαρες και σκληρές σαν παλούκια. Αυτόν τον καιρό όμως και αυτές οι λέξεις δεν λένε να βγούνε. Σκόρπιες ιδέες συνωστίζονται απρόθυμα.

    Δοκιμάζω με το ποντίκι, του υπολογιστή  φυσικά. Η Άννα ως ποντίκι έμαθε πρώτα το εξάρτημα του υπολογιστή και μετά το απεχθές τρωκτικό. Δεξί κλικ, αριστερό κλικ. Ο κέρσορας βολτάρει άσκοπα πάνω στην επιφάνεια εργασίας. Παράθυρα ανοιγοκλείνουν. Φάκελοι εμφανίζονται για να χαθούν ευθύς αμέσως.

    Καλοκαιρινή ραστώνη. Το μυαλό σχεδόν ναρκωμένο, καλυμμένο, λες, από επάλληλα στρώματα αντιηλιακού με υψηλό δείκτη προστασίας. Προστατευμένο από κάθε έναυσμα δημιουργίας.

    Παρηγοριέμαι όμως, γιατί τουλάχιστον διαβάζω. Και μάλιστα με αναντικατάστατη συντροφιά, τη θάλασσα. Την ακούω να πηγαινοέρχεται ακούραστα πάνω στα βότσαλα, άλλοτε ήρεμη, θωπευτική και άλλοτε ανταριασμένη, σαρωτική. Συχνά σηκώνω τα μάτια από τη σελίδα και παρατηρώ τα βότσαλα που γυαλίζουν φρεσκοπλυμμένα κάτω από την Αυγουστιάτικη λιακάδα. Οι στίχοι των ποιητών γυαλίζουν κι αυτοί, ακέραιοι και εκτυφλωτικά όμορφοι, με φόντο το γαλάζιο, σχεδόν μινιμαλιστικό τοπίο. Αλλά και τα πρόσωπα στις διηγήσεις των συγγραφέων φωτίζονται αλλιώς, σχεδόν λάμπουν.
Είναι αυτό που έλεγε ο ποιητής: Κύμα στο φως/ Ξαναγεννάει τα μάτια…

(Η φωτογραφία δική μου, από αυτές που τράβηξα φέτος το καλοκαίρι σε μέρος όχι εξωτικό, όχι μακρινό, όχι ονειρεμένο.)