Σημειώσεις για το καλοκαίρι που φεύγει

     Φέτος το καλοκαίρι ήμουν τον περισσότερο καιρό χωρίς internet. Από επιλογή, έτσι σαν αποτοξίνωση. Με πολλά βιβλία και ακόμα περισσότερη θάλασσα. Για την ακρίβεια με βιβλία στη θάλασσα. Θάλασσα, καφές και το βιβλίο μου, η πεμπτουσία των διακοπών για μένα. Μου φάνηκε ότι και αυτή η κυρία Μποβαρί πασαλειμμένη με αντιηλιακό κάτω από την ομπρέλα, μετάνιωνε που φαρμακώθηκε για έναν άντρα, βλέποντας το γαλάζιο νερό και τα παιδάκια που έπαιζαν χαρούμενα. Ίσως να ζήλευε κιόλας τη διπλανή κυρία με το μπρούτζινο μαύρισμα, το κορμί που φανέρωνε ατέλειωτες ώρες ιδρωκοπήματος πάνω στο ελλειπτικό μηχάνημα και το λευκό σύνολο Αρμάνι με την ασορτί τσάντα θαλάσσης.

   Τη λυπήθηκα και δεν την ξαναπήρα στην παραλία, μέχρι που έσβησε από το αρσενικό, στα χέρια των γιατρών της εποχής της. Άλλαξα βιβλίο. Έπιασα το «10» του Καραγάτση. Πλειάδα χαρακτήρων χωρίς τελειωμό, γεγονότα πολλές φορές διασκεδαστικά, αντιπροσωπευτικά μιας αθώας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί. Έπαιρνα το βιβλίο μαζί μου και στις εφημερίες. Όταν η δουλειά έχει μαζευτεί, κάπου εκεί στις μικρές ώρες της επόμενης ημέρας, διαβάζω καμιά σελίδα πριν κοιμηθώ. Να ήταν σύμπτωση ότι σε όσες εφημερίες είχα μαζί μου το «10», συνέβησαν ένα σωρό απρόοπτα μέχρι το πρωί; Να ήταν άσχετο ότι το «10» ήταν το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα; Ότι δεν πρόλαβε να το τελειώσει, αλλά τελείωσε ο ίδιος γράφοντάς το; Δεν είμαι προληπτική, αλλά για καλό και για κακό δεν το ξαναπήρα μαζί μου σε εφημερία.

    Αυτό το καλοκαίρι έκανα στον εαυτό μου ένα μεγάλο δώρο. Ένα ακριβό μήλο: το i-pad της Apple. Είναι ένα κομψοτέχνημα: ελαφρύ, λεπτό σαν ηλεκτρονική κορνίζα και με πολλές δυνατότητες. Παίζει μουσική και χωράει χιλιάδες μουσικά κομμάτια, πιάνει ραδιόφωνο, μπαίνει στο internet, στέλνει emails, βγάζει και επεξεργάζεται φωτογραφίες και χωράει μεγάλο φωτογραφικό αρχείο, χωράει χιλιάδες σελίδες άρθρων και βιβλίων, έχει πολλές εφαρμογές: λεξικά, θερμιδομετρητή, παιγνίδια, οδηγούς μαγειρικής, χάρτες και ό,τι άλλο μπορεί να επιθυμήσει ένας απαιτητικός χρήστης. Μέχρι και οδηγό σεξ με στάσεις διαθέτει: πηγαίνετε στο κρεβάτι με τον καλό σας ή την καλή σας και το ipad, βάζετε την αγαπημένη σας μουσική, παίρνετε ιδέες για στάσεις και αν θέλετε τραβάτε και καμιά φωτογραφία με φακό κανονικό, καλειδοσκοπικό, θερμικό ή άλλο… Μειονέκτημα: ο δύσκολος τρόπος εισαγωγής των αρχείων. Πρέπει να συγχρονίζεις το ipad με κάποιον υπολογιστή, μέσω του λογισμικού itunes. Πάντα καμάρωνα για την ικανότητά μου με τα μηχανήματα, αλλά με το ipad μου έφυγε η μαγκιά…

    Τι άλλο να σας σταχυολογήσω από το καλοκαίρι που μόλις φεύγει; Την απώλεια του Νίκου Θέμελη, τόσο από τα γράμματα όσο και από την πολιτική, την ελονοσία που ενέσκηψε ξανά στην πατρίδα μας, αλλά πέρασε απαρατήρητη ένεκα της λάμψης του ιού του Δυτικού Νείλου, τον πρόωρο μεν, αναμενόμενο δε, χαμό της Amy Winehouse, τη διπλή τραγωδία στη Νορβηγία, τη φάλαινα που βολόδερνε στο γειτονικό μας Πόρτο-Γερμενό; Το απόλυτα απωθητικό-όχι μόνο για τα έντομα, αλλά ελπίζω και για αρκετούς ανθρώπους-φονικό gadget: τη ρακέτα με τον κεραυνό που καίει τα έντομα. Ανατριχιαστικό ως ιδέα και ως εφαρμογή αυτής, κακόγουστο και ίσως επικίνδυνο.

    Δεν θα πω για τη φετινή Αυγουστιάτικη πανσέληνο. Όχι ότι δεν αγαπώ τον Αύγουστο-είναι ο μήνας των γενεθλίων μου, διάολε-ούτε ότι δεν μου αρέσει το φεγγάρι-το ασήμι του μου προκαλεί μια διάθεση διαρκούς ονειροπόλησης. Όμως αυτή η ετήσια υστερία των ΜΜΕ που επιτακτικά προτείνουν την απόλαυση της ακέραιης σελήνης στους απανταχού αρχαιολογικούς χώρους έχει καταντήσει άλλο ένα κλισέ του lifestyle. Βγήκαμε έξω με την πανσέληνο, όχι σε αρχαιολογικό χώρο, αλλά στο γνωστό μας ταβερνάκι. Δεν βλέπαμε φεγγάρι από εκεί, αλλά η βραδιά ήταν πανέμορφη. Ένα από τα προηγούμενα βράδια, μακράν της Πανσελήνου, τρώγαμε στη βεράντα μας στο Αλεποχώρι με καλή παρέα. Στη μέση του φαγητού, είδαμε να ανατέλλει από την απέναντι πλαγιά ένας μισός σεληνιακός δίσκος, λαμπερός, σαν χρυσό καράβι που ανέβαινε το βουνό. Μαγευτικό θέαμα έτσι απροειδοποίητα. Πραγματική αξία έχει η ίδια η στιγμή που περνά και χάνεται και όχι το περιτύλιγμά της…