(Γ. Ροϊλός-Οι ποιητές)
Τη μέρα που άφησε ο Θεός τον Αντώνιο
θρήνοι ξεχύθηκαν από το κλειστό βιβλίο
δεν τους συγκρατούσαν πια
ούτε το χοντρό δερμάτινο εξώφυλλο
ούτε οι ιλουστρασιόν σελίδες
ούτε η πλαγιαστή ρωμαϊκή γραμματοσειρά
ο Ντόριαν είχε μπήξει την κάμα
στην καρδιά του ερωτευμένου ζωγράφου.
Ανάστατοι οι γείτονες
ειδοποίησαν τον εκδότη
τι να κάνει κι αυτός;
ληγμένη ζωή που πλανιέται στις γραφές
οι μέρες που δεν άδραξε
ανάσκελα κιβώτια
σφαλισμένα με ξύλινα καρφιά
του θύμιζαν αβασάνιστα
τη Ρωσίδα μαγείρισσα
που έκαψε τα σπλάγχνα της
με μαγειρικό ξύδι σε πυκνότητα θανάτου
αφήνοντας ένα ξεφτισμένο λούτρινο ποντίκι
στο τραπέζι της κουζίνας
στο ίδιο τραπέζι
όπου παλιά καθόταν ο Φλομπέρ
μουρμουρίζοντας
«Θα πεθάνω
κι αυτή η πουτάνα η Μποβαρί
θα ζει ακόμα».
7 σχόλια:
ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό!!!!
Πάρα πολύ καλό! Το απόλαυσα! Δικό σου;
Καλημέρα! Σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο. Δικό μου.
Μπορεί ακόμη και να σβήσει τ' όνομά σου ενώ η «ηρωίδα» σου θα ζει. Μεγάλη υπόθεση για έναν συγγραφέα να δημιουργήσει σύμβολα (θετικά ή αρνητικά) που υπερβαίνουν τον ίδιο στον χρόνο και τη μνήμη. Δεν θα το ξέρει βέβαια εκείνος, απλώς θα το διαπιστώσουν οι μεταγενέστεροι.
Καλημέρα, Μαρία, με τη λιακάδα.
Nice !
Ποιητή μου,
αν σκεφτεί κανείς ότι ο δημιουργός βάζει την ψυχή του μέσα στο έργο του, η "αθανασία" των ηρώων επιβεβαιώνει την αθανασία της ψυχής του συγγραφέα και τη νίκη της ψυχής επί του φθαρτού σώματός του.
Deerman,
Thanks!
Δημοσίευση σχολίου