Pinot ή Chardonnay;

   Κάθε χρόνο τα τελευταία πέντε χρόνια, μία από τις γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων, κάνουμε με την Ιωάννα την καθιερωμένη μας βιβλιότσαρκα. Ακριβώς όπως άλλοι κάνουν μπαρότσαρκες. Πηγαίνουμε στα μεγάλα βιβλιοπωλεία στο κέντρο της Αθήνας. Στο τέλος, φορτωμένες με πολλά κιλά λογοτεχνίας και ποίησης, πίνουμε καφέ στη γκλαμουράτη στοά του City Link.
   Έχει κάτι το ιδιαίτερο αυτή η στοά. Ίσως είναι η αρχιτεκτονική της. Το σχέδιό της εκπονήθηκε στην αρχική μορφή του από γαλλοσπουδασμένους Έλληνες αρχιτέκτονες και ήταν το πρώτο βραβείο αρχιτεκτονικού διαγωνισμού του 1926. Στεγάστηκε το Μετοχικό Ταμείο Στρατού, που αρχικά ονομαζόταν Ταμείο Χηρών και Ορφανών του Στρατού, καθώς και τα πρώτα καταστήματα πολυτελείας της Αθήνας. Επίσης το «Παλλάς», το «Μαξίμ», το ζαχαροπλαστείο του Zonar’s και το καφέ «Μπραζίλιαν», όπου μαζεύονταν οι κοσμικοί και οι εστέτ της μεσοπολεμικής και μεταπολεμικής Αθήνας.
   Και σήμερα όμως η στοά αυτή μοιάζει με κυψέλη ενός πολύβουου και πολύχρωμου μελισσιού που τριγυρνάει, αγοράζει, αγορεύει και τρωγοπίνει. Φέτος ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένη με φιγούρες του Ντίσνεϋ που κρέμονταν από την οροφή.
   Τη μέρα που συναντηθήκαμε με την Ιωάννα, ήταν και η γιορτή της (μεγάλη η χάρη του Άη-Γιάννη), ήταν και μεσημέρι (μεγάλη η πείνα μας). Έτσι, της πνευματικής προηγήθηκε η μαγειρευτή τροφή. Καθίσαμε στο γνωστό μας εστιατόριο και ο ευγενικός σερβιτόρος μας έφερε το μενού.
   Η παρακάτω διαπίστωση αποτελεί απαραίτητη παρένθεση και εισαγωγή για τα επόμενα. Εκτός από περίοδο οικονομικής ύφεσης, φαίνεται ότι διάγουμε και περίοδο γαστριμαργικής δίεσης. Όλοι μαγειρεύουν, τρώνε, διαβάζουν συνταγές και βλέπουν στην τηλεόραση άλλους να μαγειρεύουν, να τρώνε και να διαβάζουν συνταγές. Ακόμα και τα παιδιά του δημοτικού ξέρουν τι είναι το τεπανγιάκι, το ρύζι basmati, το τόφου και το ραντίτσιο. Τα εστιατόρια που σέβονται τον εαυτό τους, σερβίρουν μενού με τουλάχιστον δύο άγνωστες λέξεις σε κάθε πιάτο.
   Αφού μελετήσαμε τον κατάλογο με μεγαλύτερη προσοχή απ’ όση θα απαιτούσε ένα ιατρικό άρθρο για τα νεότερα αντιβιοτικά, καταλήξαμε με σχετική αβεβαιότητα σε ένα πιάτο η καθεμιά μας και σε μία σαλάτα. Η σαλάτα ήταν εύκολο θέμα. Η ρόκα είναι παλιά γνώριμη. Αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε. Το «baby σπανάκι», μας φάνηκε επίσης ασφαλές. Μωρό είναι, άκακο θα είναι. Στα κυρίως πιάτα είχαμε μεγαλύτερη ανασφάλεια. Εγώ διάλεξα βιολογικό κοτόπουλο koble μαριναρισμένο με μοσχολέμονο και ginger και σερβιρισμένο με ρύζι tamaki και σέσκουλα ατμού. Η Ιωάννα πήρε σολομό ψητό με σάλτσα από framboise και σπανάκι στον ατμό σερβιρισμένο σε καλαθάκι ζυμαρικών. Για συνοδεία ζητήσαμε από ένα ποτήρι λευκό κρασί.
   Ο σερβιτόρος φάνηκε να ικανοποιείται από την παραγγελία που του έδωσαν οι δυο elegant κυρίες, οπότε μας ρώτησε με φυσικό ύφος αν προτιμάμε Pinot ή Chardonnay. Έπιασα στον αέρα την αμηχανία της Ιωάννας και πρόλαβα, επίσης στον αέρα, την ερώτησή της που θα τα κατέστρεφε όλα.
   -Φυσικά Chardonnay, απάντησα με σαρδόνιο χαμόγελο.
   Ο σερβιτόρος έφυγε ευχαριστημένος. Όχι που θα πήγαινε να μας κομπλάρει. Άραγε αυτός ξέρει τις διαφορές του Pinot από το Chardonnay;
   Πάντως τα πιάτα ήταν πολύ γευστικά. Το βιολογικό κοτόπουλο koble καθόταν αναπαυτικά πάνω σε ένα βουναλάκι σφιχτοδεμένου ρυζιού tamaki (το Tamaki είναι μια περιοχή του Αφγανιστάν), ενώ ο σολομός της Ιωάννας γυάλιζε ροδοκόκκινος και λαχταριστός, λουσμένος με σάλτσα framboise. Όσο για το Chardonnay, ανατρέχοντας αργότερα στη βιβλιογραφία, βρήκα ότι είναι ο «βασιλιάς των λευκών».
  Όταν ήρθε ο λογαριασμός, παρατήρησα ότι η Ιωάννα έβαλε εκατό ευρώ στο διακριτικό δερμάτινο δίπτυχο, όσα περίπου παίρνουμε καθαρά για μία 24ωρη εφημερία στο νοσοκομείο, και πήρε ρέστα γύρω στα είκοσι, όσο περίπου κοστίζει ένα βιβλίο.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας με βιβλία, όπως κάθε φορά. Η Ιωάννα έχει ένα μεγάλο κόλλημα με τον Νίκο Θέμελη. Κάθε χρόνο μου παίρνει δώρο το καινούριο του βιβλίο, αφού κάθε χρόνο κι εκείνος έχει καινούριο βιβλίο. Έτσι απέκτησα τη «Συμφωνία των Ονείρων». Άρχισα να τη διαβάζω το επόμενο πρωί, αφού προηγήθηκε, το ίδιο βράδυ, ένα ξεκαρδιστικό όνειρο.