Σελίδες

19.11.10

Ο Ένας και ο Άλλος

(Marion Molier)

     Χωρίς εισιτήριο μπήκε στο τραμ ο Ένας, αγκαλιάζοντας σχεδόν στοργικά το υπάκουο ακορντεόν του. Αδρά ξανθογάλανα χαρακτηριστικά, μέση ηλικία, χιλιοφορεμένο τζιν με ξεφτισμένα από τον καιρό μπατζάκια. Η ευέλικτη γκρίζα φυσούνα του οργάνου, με το πορφυρό της πανωφόρι και τα ασπρόμαυρα δόντια, παιάνιζε το γνωστό ρώσικο τραγούδι για το χιονόδεντρο. Σε άλλους καιρούς το ίδιο τραγουδάκι έκανε πολλά πόδια να χτυπάνε ρυθμικά το έδαφος με αγωνιστική διάθεση. Σήμερα ακούγεται μόνο από πλανόδιους μουσικούς, καθώς και από φτηνές ομιλούσες κούκλες που βρίσκει κανείς σε πανηγύρια.
     Ο Ένας διέσχισε τη μεγάλη φυσούνα του τραμ και πέρασε στο επόμενο βαγόνι, αλλάζοντας σκοπό. Η μικρή φυσούνα του ακορντεόν ανοιγόκλεινε τώρα πιο γρήγορα, πλημμυρίζοντας το τραμ με κύματα από το Δούναβη.
     Όταν μπήκε στο τραμ ο Ένας, ο Άλλος ήταν ήδη μέσα. Στεκόταν με την πλάτη στηριγμένη σε μια από τις εξόδους, κόντρα στις διεθνείς οδηγίες της ύπαρξης. Ψηλός, αθλητικός, τριαντάρης, κι αυτός με τζιν, φθαρμένο από γνωστό σχεδιαστή μόδας. Αυτό που λέμε «επιμελώς ατημέλητος». Φορούσε ακουστικά μεγέθους εντόμου και άκουγε μουσική από μια μικροσκοπική συσκευή, στηριγμένη προσεκτικά στη ζώνη του. Ήταν τόσο αφοσιωμένος σε αυτή την ιδιωτική ακρόαση, που φαινόταν να περιφρονεί τους απέξω ήχους με τρόπο σχεδόν αλαζονικό.
     Ο Ένας συνέχισε να προχωράει από βαγόνι σε βαγόνι παραπατώντας ελαφρά, ίσως από τα κύματα του τραμ, ίσως από εκείνα του ποταμού. Φιλόμουσοι και φιλεύσπλαχνοι επιβάτες αντάμειψαν τη Δουνάβια μελωδία με μάλλον ανάξια κέρματα. Ευχαριστώ, ευχαριστώ, σκόρπιζε ο Ένας.
     Ο Άλλος παρέμεινε με την πλάτη στηριγμένη στην πόρτα, συνεχίζοντας την ακρόαση της δικής του μουσικής. Το κεφάλι του κουνιόταν ρυθμικά, ακολουθώντας ένα τέμπο που μόνο να υποθέσει μπορούσε κανείς. Έμοιαζε να γνέφει με κάθε κύμα άρνηση και κατάφαση εκ περιτροπής,  συμμετέχοντας ακούσια, αλλά εντελώς μοιραία, στη μελωδική παράκληση του Ενός.

5 σχόλια:

Poet είπε...

Πολύ ωραία δοσμένο στιγμιότυπο της καθημερινής ζωής. Και της απόστασης μεταξύ των ανθρώπων.

Roadartist είπε...

Χρόνια πολλά Μαρία, με υγεία, αγάπη και δημιουργία για σένα και τους αγαπημένους σου.. Τα φιλιά μου, ευχές για μια καλή εβδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

Οσο κι αν περιφρονουμε τον κοσμο αυτο,ποτε δεν θα παψουμε να ειμαστε ενα πετραδακι που τον στηριζει...

Ανώνυμος είπε...

οι αντιθέσεις πληγώνουν πρώτα την ψυχή κι έπειτα την αισθητική γιατί? αυτό το πελώριο γιατί! ξεπροβάλλει κάθε στιγμή κι εμείς ανήμποροι ν' απαντήσουμε?

πολύ όμορφη γραφή

Ηλέκτρα είπε...

μια τραγικη αντιθεση...
μια τραγικη ειρωνια ο ο σκοπος του Ενος και ο βουβος χορος του Αλλου μπλεκονται και γινονται ενα....
σαν τη ζωη μας....μια παρανοϊκη αναμειξη παροντος και παρελθοντος....μια ζωντανη συναντηση ποιοτητας και αθλιοτητας....

ο κοσμος μας....ζωη και θανατος....

πανεμορφο το κειμενο σου
καθε φορα που διαβαζω τα γραπτα σου ταξιδευω...
με κανεις και βλεπω εικονες....
συνεχισε να γραφεις και ν αποτυπωνεις με τον ιδιαιτερο τροπο σου την αληθεια μας..