Σελίδες

1.11.10

Η Ευτυχία και οι ζωές των άλλων

   
    Η Ευτυχία σήμερα είχε τα γενέθλιά της. Γινόταν πενηνταπέντε ετών. Ήταν μια γυναίκα μετρίου αναστήματος, μετρίου βάρους και μέτριας ομορφιάς. Έτσι ήταν από νέα. Μόνο σε ένα πράγμα ήταν «υπέρ του δέοντος», όπως της έλεγαν: στη δουλειά της. Ήταν πραγματική μαστόρισσα. Με περισσή επιδεξιότητα μαστόρευε τις ζωές των άλλων. Διατηρούσε γραφείο συνοικεσίων. Κοινώς, ήταν προξενήτρα.
    Κέντρο προσωπικών διασυνδέσεων «Η Ευτυχία» έγραφε η ταμπέλα πάνω από την είσοδο. Και δεν έλεγε ψέματα. Ήταν, θες, το όνομά της που προδιέθετε θετικά, ήταν η ανάλαφρη και εγκαρδιωτική παρουσία της που χαλάρωνε τα υποψήφια ζευγάρια, το γραφείο δούλευε καλά. Είκοσι χρόνια στην ίδια διεύθυνση, είχε στήσει εκατοντάδες οικογένειες. Η Ευτυχία είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα να σκάβει και να βρίσκει στον καθένα τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του με απλή παρατήρηση. Έπιανε στον αέρα μικρές λεπτομέρειες: τον τρόπο που σταύρωνε κάποιος τα χέρια του αμήχανα ή αποφασιστικά, τον γραφικό χαρακτήρα, τον συνδυασμό των χρωμάτων στα ρούχα, το άρωμα. Με τα χρόνια μπορούσε να διακρίνει αν κάποιος προσπαθούσε να προσποιηθεί έναν άλλο εαυτό.
    Έτσι τα ζευγάρια που έφτιαχνε ήταν στην πλειοψηφία τους ταιριαστά και η «διασύνδεση» είχε συνήθως αίσια κατάληξη. Άνοιγε κανονικό δικαστικό φάκελο με φωτογραφίες, γραπτά τεκμήρια και εβδομαδιαία ημερολογιακή καταγραφή περί της προόδου της διασύνδεσης.
    Όταν ολοκληρωνόταν επιτυχώς η υπόθεση, και ως επιτυχία νοείται ο γάμος, η Ευτυχία έπαιρνε μεγάλη χαρά. Τόση περίπου, όση και το ζευγάρι. Πήγαινε στους γάμους των ζευγαριών της. Τους έπαιρνε και δώρο, συνήθως ένα «καλό ασημικό». Χόρευε στα γλέντια και κάποια στιγμή έσερνε και το χορό, κρατώντας δίπλα της τη νύφη και τον γαμπρό. Εξάλλου, εκείνοι της το ζητούσαν.
    Κάθε χρόνο, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, γινόταν πάρτι στο γραφείο. Έρχονταν ζευγάρια, παλιά και καινούρια, με κόκκινα μπαλόνια και σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Κοκκίνιζε το γραφείο και γλύκαιναν οι καρδιές με τη σοκολάτα.
    Εκτός από την ευτυχία που έπαιρνε από τη δουλειά της, η Ευτυχία έβγαζε και καλά λεφτά. Έμενε πια σε ένα άνετο οροφοδιαμέρισμα στα βόρεια προάστια και είχε ένα καινούριο αυτοκίνητο πολλών κυβικών. Της περίσσευαν χρήματα. Τόσα ώστε να μπορεί να δανείζει σε κάποια από τα νέα ζευγάρια που είχαν ανάγκη. Τις περισσότερες φορές της τα επέστρεφαν στο ακέραιο. Μερικές πάλι, όχι. Δεν τους κρατούσε κακία. Έβγαζε περισσότερα από όσα της χρειάζονταν.
    Σήμερα έκλεισε το γραφείο πιο νωρίς απ’ ό,τι συνήθως. Πάντα έτσι έκανε στα γενέθλιά της. Ασφάλισε τις μπαλκονόπορτες και έσπρωξε την καρέκλα του γραφείου στη θέση της. Έριξε μια βιαστική ματιά στο ταμπλό με τις γαμήλιες φωτογραφίες των παλιών πελατών της που κρεμόταν στον τοίχο πίσω από το γραφείο και χαμογέλασε στα ευτυχισμένα ζευγάρια. Έβαλε το συναγερμό σε λειτουργία και βγήκε από το γραφείο κλειδώνοντας την πόρτα.
    Το σπίτι της ήταν κοντά. Μετά τη δουλειά, της άρεσε να περπατάει τη διαδρομή. Της φαινόταν ξέγνοιαστος και δροσερός ο αέρας που ανάσαινε στην επιστροφή. Σήμερα σταμάτησε στο καλό ζαχαροπλαστείο της περιοχής. Ζήτησε τέσσερις πάστες σοκολατίνες. Λάτρευε τη σοκολάτα.
    «Να τις τυλίξω για δώρο;» ρώτησε η κοπέλα στο ταμείο.
    «Ναι», απάντησε αδιάφορα η Ευτυχία.
    Πήρε το μικρό κουτί με την κόκκινη κορδέλα και ανηφόρισε το στενό που οδηγούσε στο σπίτι της.
    Μπήκε στο διαμέρισμά της και άφησε ανέμελα τη ζακέτα και την τσάντα της στον δερμάτινο καναπέ του καθιστικού. Προχώρησε στην κρεβατοκάμαρα, έβγαλε από το κομοδίνο της ένα μακρόστενο μεταλλικό κουτάκι και το άνοιξε. Μέσα ήταν ένα λεπτό ροζ κεράκι γενεθλίων. Άνοιξε βιαστικά το κουτί με τις πάστες και σέρβιρε τη μεγαλύτερη σε ένα πορσελάνινο πιάτο. Έμπηξε το κεράκι στο κέντρο της γυαλιστερής επιφάνειας, σηκώνοντας ένα στρογγυλό σοκολατένιο κύμα γύρω του. Πήρε έναν αναπτήρα και άναψε το κεράκι. Η λαμπερή αντανάκλαση φώτισε τη γυαλιστερή σοκολάτα. Με ένα ενθουσιώδες «φου» η Ευτυχία έσβησε το κεράκι.
    «Χρόνια μου πολλά», ευχήθηκε η Ευτυχία στον εαυτό της. «Και ευτυχισμένα», συμπλήρωσε.
    Έβαλε στο στόμα της μια γεμάτη κουταλιά από τη λαχταριστή πάστα. Λοιπόν, η σπουδαιότερη ανακάλυψη του ανθρώπου είναι η σοκολάτα. Με διαφορά, μάλιστα…

21 σχόλια:

maximus είπε...

.. κάτι θα ήξερε η Ευτυχία που πάντρευε τους άλλους και καταβρόχθιζε την πάστα μόνη :)

Καλό μήνα!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΓΧΟΣ.
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΤΟ ΒΡΗΚΑ!!

Μαρία Δριμή είπε...

Καλό μήνα, maximus και Σκρουτζάκο!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Αχ, Ευτυχία!!
Τα κεράκια της ζωής..της μοναξιάς..
Ωραίο κείμενο!!!
Καλό μήνα!

Μαρία Δριμή είπε...

Γιαγια Αντιγόνη,
σ' ευχαριστώ πολύ. Ήρθα κι από τα δικά σου τα μέρη και κάθισα για παραπάνω από έναν καφέ.
Καλό μήνα!

Ανώνυμος είπε...

Kati den paei kala.Afou ekane tous allous xaroumenous?giati den mporese na kanei ton euato tis?
Kati kratas piso !

Μαρία Δριμή είπε...

Deerman,
ίσως έφταιξε αυτο το "μέτριο" των χαρακτηριστικών της που δεν της εξασφάλισε τον ονειρεμένο σύντροφο.
Ίσως επειδή ήταν η δουλειά της αυτή, δεν ήθελε να παίρνει και δουλειά στο σπίτι.
Ίσως πάλι ο εαυτός της να ήταν ευτυχισμένος και έτσι.
Ανοιχτές οι ερμηνείες σε καθέναν που διαβάζει την ιστορία της.
Δεν κρατάω τίποτα πίσω. Έτσι την βρήκα μέσα στο μυαλό μου και την παρέδωσα χωρίς να προσθέσω ή να αποκρύψω "τι".
Καλό βράδυ και σ' ευχαριστώ που περνάς.

Ανώνυμος είπε...

tote se sinxero giati pragmatika me exeis sigkinisei ! :) Parakalo.

Ανώνυμος είπε...

το να δίνεις "χαρά" δε σημαίνει πως και ο ίδιος ορίζεις έτσι τη χαρά και την ευτυχία!

όπως μοναδικοί είμαστε οι άνθρωποι έτσι μοναδικός είναι και ο ορισμός που δίνουμε στα συναισθήματα που μας προκαλεί η ζωή

ένα τραγουδάκι για καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Γιατί αυτές οι ιστορίες πρέπει πάντα να τελειώνουν κάπως έτσι ??
Μας αρέσει να βλέπουμε κοινωνικά άτομα να μένουν μόνα τους το βράδυ?
Είναι κάποιο είδος Θείας κωμωδίας?

Θέλω μια φορά να γυρίσει σπίτι και να την περιμένει η οικογένεια της να της ευχηθεί.
Ας μην βασανίζουμε τους ήρωες των ιστοριών μας απλά για τις κάνουμε λίγο πιο αξιομνημόνευτες αλλά και πολύ πιο τετριμμένες.


Φιλικά Νίκος! :)

Μαρία Δριμή είπε...

silena,
σ' ευχαριστώ για τη μελωδική καλημέρα. Πανέμορφο τραγούδι. Ακριβώς έτσι είναι. Η χαρά είναι εντελώς ιδιαίτερη έννοια για τον καθένα μας και δεν μπαίνει στερεότυπα.

Μαρία Δριμή είπε...

themadinme,
Δυστυχώς, Νίκο, είτε λόγω επαγγέλματος είτε λόγω συγκυριών, οι πραγματικές ιστορίες που θα μπορούσα να σου διηγηθώ είναι και αξιομνημόνευτες και περισσότερο βασανιστικές για τους πραγματικούς ανθρώπους απ' ό,τι για την Ευτυχία της ιστορίας.
Από την άλλη, δεν μπορώ να βρω σε ποιο σημείο της ιστορίας φαίνεται η ίδια η Ευτυχία να βασανίζεται από κάτι. Μήπως η δική μας τετριμμένη αίσθηση για την κοινωνικά αποδεκτή ευτυχία παραμορφώνει την εικόνα που έχουμε για τους άλλους;
Κι εγώ μαζί σου είμαι. Δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι μόνη μου στα γενέθλιά μου. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι εκ φύσεως μονήρεις (όχι ακοινώνητοι) που περνάνε πολύ καλά με τον εαυτό τους. Τόσο καλά μάλιστα, που κάποιες φορές τείνω να τους ζηλεύω.
Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Καθένας μας μοναδικός, όπως τα δακτυλικά αποτυπώματα και οι σκέψεις μας.
Χαμογελαστή καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Έχουμε όμως εδώ να κάνουμε με μια ευτυχισμένη μονήρη είτε με μια γυναίκα με δείγματα χρόνιας κατάθλιψης?
Έμεινε μόνη στην ζωής της, δεν γίνεται αναφορά σε σύζυγο είτε παιδιά. Έμαθε να ζει έτσι, το επέλεξε όμως, είτε η κατάσταση επέλεξε αυτήν?


Συγνώμη που κάνω ψυχανάλυση στην ηρώισσα σου :)

Poet είπε...

Εγώ δυστυχία δεν βλέπω στην ιστορία, βλέπω όμως ειρωνεία. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι εξαιρετικά γενναιόδωρη ως προς τις δύο αυτές καταστάσεις. Συχνά και «η οικογενειακή ευτυχία» είναι συνδυασμός των δύο. Και θα μου ήταν αδιανόητο η Μαρία να έγραφε ότι η Ευτυχία θα γύριζε στην οικογενεική θαλπωρή. Δεν της πάει. Της πάει όμως η σοκολάτα.

Μαρία Δριμή είπε...

didymina,
Γι΄αυτό και όλα τα σχόλια είναι διαφορετικά μεταξύ τους, απεικονίζοντας τη μοναδικότητα του καθενός μας
Ηλιόλουστο απόγευμα σου εύχομαι τώρα πια...

Μαρία Δριμή είπε...

themadinme,
Και πάλι αδυνατώ να δω τα δείγματα της χρόνιας κατάθλιψης. Κλαίει; Αφήνει να διαφανεί ένας παραμελημένος εαυτός; Μεμψιμοιρεί;
Πάντως κι εγώ αν μπορούσα να τη συναντήσω, τις δικές σου ερωτήσεις θα της έκανα...

Μαρία Δριμή είπε...

Ποιητή μου,
το κλισέ και τετριμμένο αυτής της ιστορίας είναι η αγάπη για τη σοκολάτα. Προσωπικά, δεν μου αρέσει καθόλου κανένα σοκολατένιο έδεσμα, αλλά σαστίζω μπροστά στη λατρεία-μανία των περισσότερων ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένων και των κοριτσιών μου) για τις σοκολατένιες λιχουδιές.
Βλέπω όμως ότι τείνω να το χρησιμοποιώ συχνά τώρα τελευταία. Πρέπει να κόψω την πολλή σοκολάτα στα γραπτά!
Για τα άλλα, τα λες πολύ καλύτερα απ' όσο θα τα διατύπωνα εγώ η ίδια.
Να συμπληρώσω ότι οι ιστορίες με τη μεγαλύτερη τραγική ειρωνεία διαδραματίζονται στα νοσοκομεία, κοντά στο τέλος της ζωής, όπου φαίνεται ο άνθρωπος-εκτός από κυριολεκτικά-και μεταφορικά γυμνός.
Ίσως αυτός ο λόγος της λίγο παραπάνω ειρωνείας στις διηιγήσεις μου. Ζω καθημερινά μέσα σε αυτή.
Ένα ηλιόλουστο απόγευμα και στη Θεσσαλονίκη

Κωνσταντίνος Ριγελιανός είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κωνσταντίνος Ριγελιανός είπε...

Mαρία, μην το ξανακάνεις αυτό! :-) :-(

Βόμβα στα θεμέλια είσαι, ξέρεις με απίστευτο τρόπο να σκάβεις σιγά και προσεκτικά κάτω από την επιφάνεια, να αφήνεις μια κρούστα και μετά, με μια λέξη, να την γκρεμίζεις παταγωδώς μεν, αθόρυβα δε... (σαν τον Φίλιπ Ροθ)

Είσαι καταπληκτική!
Υποκλίνομαι!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφη η ιστορία.
Εμένα μου άφησε μια γλυκιά αίσθηση,λόγω της σοκολάτας στο τελείωμα. Νομίζω μάλιστα οτι σωστά τη χρησιμοποίησες αν και θεωρείται κυρίως υποκατάστατο του σεξ και γενικότερα της ευχαρίστησης που προσφέρουν οι σχέσεις. Εδώ η Ευτυχία δε φαίνεται να ψάχνει υποκατάστατα.
Άλλος θέλει να είναι μόνος ίσως για να αφοσοιώνεται σε πράγματα που τον γεμίζουν.
Δε φαίνεται επίσης να απαξιώνει τον έρωτα καθώς τον προωθεί μέσω της δουλειάς της με αγάπη και θέρμη.
Κάποιοι άνθρωποι είναι πλήρεις όπως κάποιοι άλλοι προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους αποκλειστικά μέσω των σχέσεων.
Στο μυαλό μου το οτι είναι μόνη της είναι μόνο τυχαίο και οφείλεται στο οτι ούσα συνειδητοποιημένη και πλήρης δεν συμβιβάστηκε με κάτι μέτριο.