Σημειώσεις για νεράιδες

    
    Μετά το ατέλειωτο ζεστό καλοκαίρι και τις πρώτες σταγόνες της βροχής, το κινηματογραφικό πανί απλώνει τη ζωή μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας.

    Σάββατο βράδυ.

    «Τα παιδιά είναι εντάξει», μου λέει η κυρία στο ταμείο.
    «Μάλιστα», απαντάω εγώ.
    «Τα παιδιά είναι εντάξει», επιμένει εκείνη.
    «Ναι, μια χαρά είναι», ξαναλέω απορημένη αυτή τη φορά.
    «Όχι, σας το λέω γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι παίζουμε Γούντι Άλεν. Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχροινό άνδρα. Την άλλη εβδομάδα».
    «Θα κάνουμε υπομονή μέχρι τότε», απαντάω. Η Έλλη γελάει.

    Δυο γυναίκες παντρεμένες μεταξύ τους, καθεμιά με το παιδί της από τον ίδιο δότη σπέρματος. Τα παιδιά με τις δυο μητέρες συναντούν τον ένα και μοναδικό πατέρα. Ο ένας και μοναδικός πατέρας κάνει έρωτα με τη μία από τις μητέρες, αυτή τη φορά εκτός δοκιμαστικού σωλήνα. Πόσες διαστάσεις έχει αυτή η μοιχεία; In vivo μοιχεία της μίας μητέρας απέναντι στη σύζυγό της; In vitro μοιχεία του πατέρα απέναντι στη σύντροφο της ερωμένης του; Oι δύο λεσβίες βλέπουν ανδρικό gay πορνό και ανησυχούν μήπως ο γιος τους είναι gay. Τα οικογενειακά πρότυπα γίνονται σιγά-σιγά κανονικό Sudoku. Και μάλιστα για προχωρημένους.

    Κυριακή απόγευμα.

    Γυαλιά τριών και παραπάνω διαστάσεων εκσφενδονίζουν τερατόμορφους ήρωες στα πέρατα των αισθήσεων. Κουκουβάγιες γεμίζουν την αίθουσα και ακόμα είναι μόνο απόγευμα. Σε λίγο οι κουκουβάγιες κρύβονται και βγαίνουν οι νεράιδες.
    «Μαμά, υπάρχουν στην πραγματικότητα νεράιδες;» με ρωτάει η Άννα.
    Όχι, ετοιμάζομαι να απαντήσω. Την πρώτη φορά που γελάει κάθε μωρό, γεννιέται μια νεράιδα, με προλαβαίνει η Τίνκερμπελ. Η απάντησή της με καλύπτει απόλυτα.
    Ο νεραϊδόκοσμος μυρίζει ποπ-κορν. Φοράω ρούχα πολύχρωμα, ασύνδετα μεταξύ τους. Κόκκινα με μπλε. Ρόμβους με πουά. Άλλος θα τα φορούσε μόνο αν είχε ξεμείνει από ρούχα. Εγώ τα έχω διαλέξει έτσι. Να ταιριάζουν με τη βουτυρωμένη μυρωδιά των νεράιδων.
    «Μαμά, πιστεύεις στα θαύματα»;
    Νομίζω ότι θα κοπώ στο διαγώνισμα της Άννας. Δεν ξέρω καμία απάντηση. Κι αυτός ο Πατάκης δεν λέει να κυκλοφορήσει κανένα λυσάρι με ερωτήσεις παιδιών για απελπισμένους γονείς.
    Κοιτάζω το σουφλέ σοκολάτας που κολυμπάει σε λόφους σαντιγί. Να ένα θαύμα, σκέφτομαι. Θα ζητήσω τη βοήθεια του κοινού. Κοιτάζω τριγύρω και, ως από μηχανής θεούς, βλέπω δυο νεαρούς ιερωμένους. Κάθονται στο μισοσκότεινο καφέ με τη μινιμαλιστική διακόσμηση, πίνουν καφέ και κουβεντιάζουν. Εκκλησιαστικά θέματα, υποθέτω, αν και ο Alejandro της Lady Gaga που ακούγεται από τα ηχεία πρέπει να τους ενοχλεί. Μήπως να τους απευθύνω την ερώτηση της Άννας;
    Στον τοίχο του καφέ μια συλλογή με εξώφυλλα ελληνικών βινυλίων από περασμένες δεκαετίες. Ρένα Βλαχοπούλου, Τζένη Βάνου, Γιάννης Πουλόπουλος. Και η Καίτη Χωματά. Πάει κι αυτή. Έγινε αστέρι μακρινό μες στον ατέλειωτο ουρανό.
    Πίνω μια γουλιά καφέ και ξεφυλλίζω την ολοκαίνουρια «Οδό Πανός». Στο εξώφυλλο η Ζυράννα. Η περσινή αρραβωνιαστικιά/ήταν τρελλή και γνωστικά/και μια βραδιά χωρίς φεγγάρι/πήγε στην ερημιά με χάρι. Ο πάντα ευρηματικός Γιώργος Παυριανός για τη Ζυράννα.
    Δίπλα μου η Άννα φαίνεται να έχει βρει τις απαντήσεις της μέσα στο σουφλέ σοκολάτας. Χαμογελάει ευχαριστημένη και γλείφει τα σοκολατένια μουστάκια της.

Ζω μονάχη με τρεις γάτες
Αυτές έχω για προστάτες
Τα βιβλία μου γραμμένα
Εφτά χρόνια το καθένα
Λύκε, πες ποια είμαι εν τέλει;
Η Ζυράννα η Ζατέλη.